‘BLIJVEN STAAN!, schreeuwen mijn man en ik bijna synchroon..
Vlak voordat we onszelf de longen uit ons lijf schreeuwden hoorden we een glas kapot kletteren op de grond. En zij stond ernaast met blote voetjes.
Verschrikt staat ze daar en kijkt angstig onze kant op.
Allebei schakelen we over op een mildere toon, want boos zijn we niet. Alleen daar is zij nog niet zo van overtuigd na onze eerdere reactie.
Als er glas of aardewerk valt dan is dit onze instinctieve reactie. Stil blijven staan! Wij weten niet of ze op blote voeten staan. Een bloederige toestand willen we graag voorkomen.
‘Blijven staan lieverd, we komen je oppakken. We zijn niet boos, dit kan gebeuren. Het is niet erg.’
Terwijl ze wordt opgepakt door mijn man volgt een waterval van tranen. Zij is drie dubbel geschrokken. Van het onbedoelde kapotte glas, van haar schreeuwende ouders en denken dat haar ouders boos zijn op haar zijn vanwege haar actie.
‘Ik snik stootte met snik het poetsen snik per ongeluk snik het snik glas van snik tafel snik’
Arm kind. Schreeuwende ouders zijn intimiderend, ook als het in deze context is. Laat staan als het gebeurt om zogenaamd een lesje te leren.
We herhalen nog een paar keer dat we niet boos zijn. Dat we zelf ook schrokken vanwege het glas en daarom schreeuwden om te zorgen dat ze zou blijven staan. Dat we snappen dat dat niet fijn was. En dat het oké is. Maar bovenal hielden we haar vast en lieten we de schrik uit onze lichamen vloeien.
Soms gebeuren er dingen die impact hebben. Dat kan iets kleins zijn zoals in dit verhaal of iets groters doordat je bijvoorbeeld uit onmacht je kind een mep verkoopt. Belangrijk is hoe je weer herstelt.
Verplaats je in de schoenen van je kind. Hoe heeft die het beleefd? Geef daar erkenning voor, laat het zijn en neem verantwoordelijkheid voor je eigen stuk.
De theorie is altijd makkelijker dan de praktijk. Kan je hier hulp bij gebruiken? Ik begeleid je graag. Ik zie je bericht wel verschijnen!
