De rits van die jas die net effe dat velletje meepakt (auw!) of dat moment dat je tijdens het wiegen het hoofdje van je kleine tegen de deur aan zwiept (oeps!). Als ouder herken je ‘t vast: dat moment dat je jouw kind wilt helpen, maar het volledig de andere afslag neemt. Deze post is een eerbetoon aan alle ouders - en aan de ‘blunders’ die er (helaas) bij horen. Want: we are all human after all. En daar mogen we best eerlijk over zijn. Hup, daar gaan we: confession time!
Mijn moederblunders leermomenten
Ja, ook ik ben een ‘menselijk ouder’ en heb al meerdere malen mijn spreekwoordelijke hart vast moeten houden. Sterker nog… dat voorbeeld uit het stukje hierboven, over dat velletje? Surprise, dat gaat over mijn dochter. Want terwijl we het gezellig hebben en ik haar onesie wil dichtritsen voor het slapengaan, zie ik nét te laat dat de huid van haar buikje ongegeneerd wordt meegepakt. Duizendmaal ‘sorry’ volgt - net zoals een uitgebreide troostsessie. Yep, pijnlijke situatie, maar hey, óók weer opgelost. “Mama, ik was er al mee bezig. Door jou kwam mijn buik ertussen. Dat moet je nooit meer doen”, wierp ze me in de herhaling toe. Je snapt: deze staat in mijn geheugen gegrift; ik heb mijn lesje geleerd. Enfin: ‘blunders’ dus. Met dit voorval in mijn achterhoofd lig ik niet veel later op bed, wat uitmondde in een filmische recap van eerder gemaakte blunders. Of zullen we het vanaf hier ombuigen naar ‘leermomenten’? ;-) Komen ze:
Iets met een deur en vingers
De keer dat ik tijdens dat gezinsuitje die ene stroeve deur probeerde dicht te trekken (jawel, ik deed dus éxtra moeite) en de vingers van m’n kind ertussen kwamen. Eén voordeel: De Beekse Bergen was goed voorbereid en had een rubberen rand tussen de deur geplaatst. Les geleerd: altijd die kinderhandjes in het vizier hebben, voordat ik me aan een deur waag.
‘Let’s roll, baby!’
Heel gezellig hoor, die baby’s knus bij ons in het grote bed. Totdat… ze er net zo hard weer uitrollen. En nee: dit gebeurde mij niet alleen bij baby 1, maar net zo goed bij baby 2. Hoe dan? Les geleerd: de randen van het bed ‘rol proof’ maken met kussens. Heb je een aanhoudende roller die écht niet te stoppen is? Dan werkt een matras op de grond ook top.
Als we gaan, dan gaan we samen
Een zwaargewicht fiets - inclusief kind in fietsstoeltje - niet meer kunnen houden, waardoor we samen de grond bereiken. Les geleerd: mijn fysieke krachten niet overschatten. Yep: je kan nog zo’n ervaren kindertiller zijn, maar er zijn toch echt lichamelijke grenzen.
Gevalletje ‘aan het kortste eind trekken’
Hoog tijd om die teennagel van kindlief weer eens te knippen. Totdat ik de rode vloeistof zag opkomen en ik me realiseerde dat dit toch wel érg kort was. Les geleerd: liever iets langer laten óf iets minder grof geschud uit de keukenlade trekken (lees: nagelvijl).
Nu jullie! ‘blunderende’ ouders aan het woord
Bovenstaande voorvallen zijn lullig en geven je als ouder een onvermijdelijke opdonder. Toch is het ook fijn om uit die heftige emotie te kunnen stappen en te beseffen: ‘ja, het is vervelend, maar ook altijd weer hersteld. Er is geen blijvende schade en er is ook niemand ernstig gewond.’ Neemt niet weg dat mijn streven toch echt is om mijn kind heel te houden, dat dan weer wel. ;-) In het kader van ‘samen staan we sterker’ ging ik met jullie in gesprek over júllie blunders… ehhh: leermomenten dus. Het resultaat? Pijnlijke momenten, die achteraf gezien stiekem best hilarisch zijn. Oeps…
“Vergeten het traphekje dicht te doen, waarna onze razendsnelle baby zo ‘t gat inkroop. Hij niet alleen trouwens. Dit gebeurde namelijk ook bij baby 2. En baby 3.”
“Mijn kind kwam met z’n enkel tussen de spaken van mijn fiets, omdat ik geen jasbeschermer had. Ohja, bij het kind erna gebeurde hetzelfde, jawel…”
“Mijn dochter schopte de bal naar mij en ik wilde deze iets te enthousiast terugschoppen. Het resultaat? Een schop in haar gezicht én een bloedneus.”
“Na uren wiegen eíndelijk m’n kind in slaap hebben, totdat ik het hoofdje vol tegen de deurstijl stootte. Een nieuwe wiegsessie volgde…”
“Mijn baby rolde van de commode, terwijl ik met ‘m bezig was. Like how…”
“Ik verschoof een klein stoeltje waar mijn zoon van 2 opstond. Voordat ik het wist verloor hij zijn evenwicht en schuurde hij met zijn wangetje langs de gespackte muur. Toen de kinderdagverblijfleidster de volgende dag vroeg of hij gevallen was, antwoordde hij met “Nee, mama daan”. Autsj…”
“Kijk goed uit waar je staat, voordat je je kind enthousiast de lucht ingooit. Dit is namelijk niet zo’n goed idee in een deurpost…” #ervaringsdeskundige
“Stoeien op de trampoline en de rits van het net vergeten dicht te doen…”
“Op tenen staan als ze plots achter je staan. Of een elleboog vol tegen het hoofd zwaaien, omdat ze daar ‘opeens’ zijn.”
“Niet doorhebben dat je kind een dijk van een refractieafwijking heeft en dus een bril nodig heeft. Side note: ik werk met slechtzienden."
“Zijn voeten in te kleine schoenen wurmen."
“Het flesje geven, maar vergeten de dop vast te draaien. Daar ging de hele inhoud, zo over ‘t gezichtje…”
GevoelsRijke afsluiter: heb je kinderen, dan krijg je die schuldgevoelens er gratis bij. Vervelend, but it is what it is. Het geeft aan dat je van je kleine houdt en het graag ‘perfect’ wilt doen. Maar… ‘perfect’ bestaat niet. Kinderen maken fouten, net zoals ouders. Dat betekent dat je niet alles kan voorkomen. Kinderen leren lopen door vallen en opstaan. En ouders leren opvoeden door ‘fouten’ te maken - en daar weer van te leren. Ja, we doen onhandige dingen, maar de kunst is om dit aan te pakken als zelfcompassie. Lief zijn voor jezelf én je kind dus - en handelen op een manier die werkt voor jullie beiden. Wedden dat het je als ouder nóg krachtiger maakt?!
