Over grenzen stellen richting kinderen valt enorm veel te vertellen. Er zullen ongetwijfeld nog vele blogs over volgen.
Grenzen stellen is voor veel ouders een grote uitdaging. Juist omdat het allemaal reacties oproept bij je kind. Niet voor niks dat ik deze verwerkt heb op een van de kaarten uit het kaartendeck met Reminders voor Verbindend Ouderschap.
‘Ik mag een grens stellen en mijn kind mag dat moeilijk vinden.’
Ga eens voor jezelf na. Wat gebeurt er bij jou als je een grens stelt en je kind laat duidelijk weten wat hij ervan vindt? Misschien wordt hij boos, zegt hij iets onredelijks, barst hij in tranen uit of gaat stevig de discussie aan.
Ga je twijfelen aan je eigen grens?
Voel je je ongemakkelijk worden?
Wil je je gaan verdedigen?
Lukt het de gevoelens van je kind te verdagen?
Veel ouders vergeten dat hun grens van alles oproept bij hun kind. En terecht toch? Jij zegt dat iets niet mag. Verwacht je dan een rustige ‘Oke!’, ‘Ik snap het wel!’, ‘Helemaal logisch, want je wil me beschermen he?’. Klinkt niet echt realistisch toch?
We maken ons schuldig en dat is precies de bedoeling. Draag je schuld en laat je kind erbij voelen wat er komt. En ja, dat mag jij als ouder vervolgens weer lastig vinden. Maar dat is dan iets waar je zelf mee aan de slag mag. Verwachten dat je kind zonder mokken jouw grens accepteert gaat voorlopig niet gebeuren. En zeker niet in de peuterleeftijd of puberteit.
Dus de volgende keer dat jij bepaalt dat de gamecomputer uitblijft, wees voorbereid op een verhitte reactie van je kind. Natuurlijk vindt hij het niet leuk en dat is zijn goed recht.
En heel eerlijk, ik vind dit vooral lastig richting mijn man. Makkelijker voor mij als hij gewoon begrip toont voor mijn grenzen. Sterker nog, hij helpt me er enorm mee, want grenzen stellen en voor mezelf opkomen is een behoorlijke opgave (gelukkig word ik er steeds beter in!). Het helpt ons om het letterlijk te benoemen ‘Ik mag dit moeilijk vinden he!?’
