Herken je dat? Dat de ‘jij’ van vóór de zwangerschap soms zo ver weg lijkt? Dat je helemaal opgaat in het moeder zijn - maar je je soms ook afvraagt waar je oude zelf is? Begrijp me niet verkeerd: ik ben onwijs trots op mijn drie kinderen en de liefde die ik voel, is onbeschrijfelijk sterk. Toch mogen we ook eerlijk zijn over de struggles die we ervaren. En hoe we onszelf soms een beetje kwijtraken - of juist heel erg tegenkomen. Vandaag daarom een persoonlijk kijkje in mijn hoofd. Een verhaal waarin mijn overleden moeder, partner, kids en ik elk hun eigen rol vervullen. Een ‘reis’ waarin ik val, maar ook weer opsta. Misschien vind je er wel herkenning in. Lees je mee?
De blanke pagina van ouderschap
De trouwe meelezer hier, weet dat mijn man en ik drie kinderen hebben. Toen ik zwanger was van ons eerste kind, was ouderschap voor mij een ongeschreven pagina. Blank dus. Géén idee had ik, wat het me zou brengen. Ik weet nog dat ik dacht dat ik het eerste jaar prima fulltime kon gaan werken. Je weet wel, ‘omdat die kleine baby'tjes je dan toch niet zo nodig hebben’. Je voelt ‘m vast aankomen: daar ben ik flink op teruggekomen. Sterker nog: ik moet eigenlijk heel hard lachen als ik terugdenk aan de oude, ambitieuze Kimberley die dit wel effe dacht te doen zo. Het moge duidelijk zijn: de betekenis van ouderschap was toen slechts een invulling voor mij. De praktijk leert je pas écht wat het inhoudt. Een wijze les die me veel leerde. En me nog steeds veel leert, trouwens.
Verlies, geboorte, samenzijn
Terug naar de geboorte van onze eerste zoon. Zodra hij op de wereld was, voelde ik heel duidelijk dat ik zo veel mogelijk bij hem wilde zijn. Wat nou ‘fulltime werken’? Dat is totaal niet waar voor mij de prioriteit lag (bye, oude Kimberley ;-)). Ben jij een van die trouwe meelezers, dan heb je vast het blog gelezen waarin ik vertel over het overlijden van mijn moeder. Zij die door ziekte stierf, terwijl enkele maanden later onze eerste zoon geboren werd. ontzettend heftig, confronterend en pijnlijk. Een proces waarin verlies en geboorte elkaar kruisten - en het rouwproces hand-in-hand ging met het vieren van een nieuw leven. Inmiddels begrijp ik heel goed dat het zoveel mogelijk samen willen zijn met mijn eerste kind, versterkt werd door het overlijden van mijn moeder. Logisch, want de band tussen moeder en kind is onvoorwaardelijk sterk. Iets wat ik in omgekeerde variant ervaarde bij de geboorte van onze eerste dus. Het enige wat telde, was sámen zijn - en dat is wat we deden. Liefde geven, delen en vermenigvuldigen. Warm en veilig in het kersverse gezinnetje.
De wedergeboorte van mijn perfectionisme
Wat de Kimberley uit het verleden en het heden met elkaar gemeen hebben? Dat ze beiden onwijs perfectionistisch zijn. Een persoonlijkheidsstrekje dat in het moederschap een totaal nieuwe betekenis kreeg. Een soort wedergeboorte van perfectionisme dus. Want: voor een individu kan deze eigenschap al behoorlijk hinderlijk zijn. Laat staan wanneer je de verantwoordelijkheid krijgt en voelt over een éxtra individu - je kind dus. Gedreven door onvoorwaardelijke liefde wilde ik alles goed doen. Wat zeg ik? Maak daar maar gerust ‘perfect’ van. Een paar van die persoonlijke statements:
Ik moest en zou altijd bij mijn kind zijn
Borstvoeding moést slagen
Werk was de énige reden om niet thuis te zijn
Waarom gaat hij door - en sta ik stil?
Met al die persoonlijke regels maakte ik het onwijs moeilijk voor mezelf. Alles draaide om het moederschap. Wie ik was? Dat maakte op dat moment even niet uit. Het was mijn kind en ik - en ik en mijn kind. Extra pijnlijk en confronterend was het, dat ik mijn man totaal andere keuzes zag maken. Waar mijn moeder is overleden, kon hij goed overweg met zijn moeder (+ tevens vaste oppas). Waar zijn gezellige afspraken gewoon door gingen, stond ik vooral aan de wieg of met een baby in mijn handen. En waar hij heel makkelijk de oppas in kon schakelen, vond ik dat echt not done. Yep, onwijze verschillen in ouders zijn, waar ik nu trouwens wel heel dankbaar voor kan zijn. Door deze ‘eigen’ aanpak van mijn man, hebben we - en kunnen we nog altijd - rekenen op onze lieve schoonmoeder. Ze stond en staat áltijd met liefde voor ons klaar. Had ik dat toén maar wat meer toegelaten in mijn gevoel - in plaats van altijd maar te vechten en zo belachelijk streng voor mezelf te zijn. Iets met een leerproces hè, zullen we maar zeggen.
De schreeuwende saboteur in mij
Je begrijpt vast dat het eerste jaar ouderschap voor mij heel zwaar viel. Een periode van omgaan met verlies en het vieren van een nieuw leven. Rouwen en verwelkomen. Stilstaan en doorgaan. Terwijl alle seizoenen passeerden, voelde ik beetje bij beetje meer ruimte ontstaan om naar mijn eigen behoeften te luisteren.
‘Wat fijn, Kimberley. Het pad naar verlichting!’
Ik hoor het je denken, maar helaas… al snel wist ik deze behoeften namelijk vakkundig weg te stoppen. Ja, de omstandigheden om mijn eigen ding te doen waren daar. Maar al gaf mijn man me een spreekwoordelijke duw richting buiten - dan wist mijn innerlijke saboteur de deur alsnog dicht te knallen. Wat deze precies deed? Continu redenen bedenken om mijn eigen ruimte niét te hoeven pakken. Om het huis niét te hoeven verlaten. En om niét weg te hoeven gaan bij onze zoon. Een hele rits met ‘niet’ dus, vol tegen mijn eigen ruimte in.
Tekortschieten naar mezelf
Soms lukte het me wel om mijn persoonlijke regeltjes en redenen los te laten, maar veel vaker niet dan wel. Gelukkig weet ik inmiddels beter wie ik ben. Wat mijn patronen zijn. En wat dus extra aandacht verdient. Bewuste aandacht, want dat is waar verandering begint. Wel werd het me steeds duidelijker dat de persoon ‘Kimberley’ steeds meer naar de achtergrond geduwd werd. Dat betekent niet dat ik mezelf niet was, maar daar bedoel ik mee dat mijn eigen behoeften en verlangens geen ruimte kregen. Mijn liefde en aandacht naar mijn zoon was dus altijd oprecht en gemeend - maar de aandacht voor mezelf, dat is waar ik - als ik er nu op terugkijk - echt tekort schoot. Die spiegel, dat naar binnen kunnen keren, maakt dat ik hierin stappen kon en kan zetten. Steeds een beetje liever word voor mezelf. Maar: nog steeds met vallen en opstaan, daar ben ik ook eerlijk in.
Het is veel, maar ook tijdelijk
Het eerste jaar met een baby, ik heb het drie keer mogen meemaken. En Wauw, wat ben ik dankbaar voor het moederschap, maar Wow, wat vraagt het veel. De kraamtijd, de ontwikkeling van je kind, je eígen groei als ouder, de start van werk, het einde van goede nachtrust - en dat alles in combinatie met borstvoeding. Want: dat laatste gaat voor de een makkelijker dan de ander. Het is niet vanzelfsprekend dat het soepel gaat. Of dat het überhaupt lukt. Hoe dan ook, ik wist en weet nu nog beter: het proces van moeder zijn gaat niet vanzelf. Het is véél. Maar ook: het gaat weer voorbij. Na een dal, komt ook weer een piek. Iets met contrasten die elkaar versterken, en ergens dus ook weer waardevol zijn.
‘Wie ben ik dan?’
Terug in het nu, dit moment. Steeds meer komt het besef dat ik meer ben dan alleen moeder. Maar… wié dan? Is dit die persoon uit de pre-kids periode? Is dit een totaal ‘nieuwe’ Kimberley? Of is het een beetje van ‘toen’ en een beetje van ‘nu’? Mijn hoofd maakt overuren, want het is iets waar ik de laatste tijd best wel mee bezig ben. De stap van nul naar één kind vond ik zelf het grootste. Ik zie dat namelijk als twee levens naast elkaar. Het leven vóór kind - en het leven daarna. Ja, in fysieke vorm ben ik nog steeds de Kimberley die ik altijd was (oké, misschien iéts minder sportief ;-)), maar mentaal is er te veel gebeurd en gaande om die twee levens op een stapel te gooien. Een mooi groeiproces, maar ook pittig en vol met vragen.
‘Maar hij pakt wél ruimte voor zichzelf…’
Even terugkomend op die eigen behoeften. Toen deze op een bepaald moment weer naar boven kwamen drijven, voelde ik dat ik er niks mee kon. Het gaf een enorm innerlijk conflict. Wat vooral duidelijk werd, was dat ik heel veel frustratie ervaarde naar mijn man toe. Omdat hij het wél in zich had om ruimte voor zichzelf te pakken - en ik mezelf vooral de spreekwoordelijke coulissen induwde. Hij kon wél goed voor zichzelf zorgen. Hij kon wél ontspannen. En hij kon wél met een glimlach die deur uitstappen. Iets wat hij toen deed - en gelukkig nog steeds doet. Maar oh, wat kon ik daar toen boos over worden. Gedachten als ‘hij is er niet voor ons’ of ‘daar gaat ‘ie weer, lekker zijn eigen ding doen’ raasden door mijn hoofd. En dan te bedenken dat hij er dus zéker wel voor ons was - maar dus ook voor zichzelf. Een samenspel wat, achteraf gezien, dus prima samen kan gaan. Graag zelfs.
Jaloezie, schuldgevoelens, frustratie
Nu ik reflecteer op deze periode, weet ik dat er eigenlijk maar één groot probleem was. Jaloezie. Niets meer, niets minder. Jaloezie dat hij zijn eigen behoeften kon vervullen, zonder schuldgevoel. Iets wat ik diep van binnen ook wilde, maar wat me simpelweg niet lukte. Nu weet ik: elke keer als ik jaloezie of frustratie voel richting mijn man, dan wil mijn geest me iets vertellen. Het is een signaal dat ik te weinig luister naar mijn eigen behoeften. Dat ik hem iets verwijt, wat ik diep van binnen zelf graag zou willen. Yep, daar heb je er weer eentje. Zo’n heldere les, geleerd in de praktijk. De échte wereld.
Mooi: meer kids = meer persoonlijke groei
Wat ik overigens heel mooi vind om te ervaren, is dat ik er met elke nieuwe gezinsuitbreiding beter in werd. In het aanvoelen van en gehoor geven aan mijn verlangens dus. Mezelf de ruimte gunnen en geven om iets voor mezelf te doen. Om ook eens zonder kinderen de deur uit te stappen. Die oppas in te durven schakelen, zodat ik mijn eigen batterij weer even lekker kan opladen. Maar, zoals gezegd, nog steeds vind ik dit soms lastig. Nog steeds moet ik er bewust voor kiezen en is het niet iets wat in mijn natuurlijke aard ligt. Zo merk ik nog steeds dat ik geneigd ben om mezelf weg te cijferen. Als de kinderen op school zijn, valt het mee. Dan zijn zij in goede handen - en voel ik de ruimte om iets voor mezelf te doen. Zijn de kids bij mij, dan shift deze houding. Dan wordt het lastiger en is het aan mij om niet alleen de behoeften van mijn kids, maar ook die van mezelf te zien. En daarnaar te handelen dus.
‘Perfectie’, daar is de deur!
In mijn persoonlijke ‘moederreis’ begon ik me op een bepaald moment gelukkig te realiseren dat het niet perfect hoeft. Dat ik niet perfect ben. En dat streven naar perfectie ongezond is. ‘Goed genoeg’ is ook prima. Soms mag je best een keer gaan voor een 6, zodat je de andere keer weer eens een 9 kunt halen. Of een 8. Of een 7. Lees: ik heb mezelf ontslagen van de drang er áltijd maar te moeten zijn. Een proces wat me heel wat jaren gekost heeft, maar wél onwijs veel inzichten geeft voor het heden en de toekomst. En weet je wat er gebeurde vanaf dat ontslagmoment? Ik voel zóveel meer ruimte en lichtheid! Ik ruilde mijn persoonlijke statements van verder hierboven in voor nieuwe en hélpende gedachten:
Ik mag fouten maken (en - extra mooi - van fouten leer je)
Mijn keuzes kunnen iets oproepen bij mijn kinderen (en dat is oké)
De behoeften van m’n kids zijn belangrijk, maar mogen niet ten koste van die van mezelf gaan (ja, het kan prima samengaan)
Vallen, opstaan, voelen
Hoe deze shift heeft kunnen plaatsvinden? Nou, door vallen en opstaan dus, maar ook omdat ik ben gaan toestaan wat ik voel. Ja, ik mág dingen lastig vinden in contact met kinderen. En ja, sommige dingen mág ik stom vinden. En ohja: als ik het even niet weet, dan is dat helemaal oké. Ik ben mens, geen superwoman. Sterker nog: zij is per definitie fictief - en enkel te vinden in films en sprookjes… mét een reden. ;-) De Kimberley van vroeger veroordeelde zichzelf, als ze deze dingen dacht (hallo, schreeuwende saboteur!). Inmiddels lukt het me steeds beter om die saboteur gerust te stellen. Iets wat voor mij een eeuwige oefening zal zijn, maar waar ik dus wel kleine stapjes in zet. En ja: ook da’s vooruitgang. En ook daar mag ik trots op zijn.
Herkenbaar? Maak een shift in denken en doen
Herken jij jezelf in mijn verhaal? Voel je je soms overweldigd door het moederschap en vind je het lastig om jezelf af en toe die plek op de voorgrond te geven? I feel you, je bent niet alleen. Dat is ook precies waarom ik dit persoonlijke verhaal deel. De wereld mag meer echtheid tonen - en zeker in het ouderschap. Een vaak eenzijdig belicht wereldje waarin we toch wel veel ‘perfecte’ plaatjes voorbij zien komen (= socialmediavloek). Wat mij heeft geholpen is om mijn gedachten bewust aan te pakken. Liever voor mezelf te zijn. Struggle jij met dezelfde zaken? Dit is wat ik denk/doe - en wat ik jou wil meegeven:
Geef je brein wat extra liefde, in de vorm van helpende gedachten
“Ik ben een goede moeder en ik mag dingen moeilijk vinden”
“Dit vraagt veel van me. Even pauze nemen en ademhalen. Rust is oké”
“Ik hoef het niet nú op te lossen” / “Het hoeft niet nu te lukken”
“Ik leer, probeer en neem mijn verantwoordelijkheid = meer dan genoeg”
“Oh, dit raakt mij. Dit is een signaal. Wat heb ik nodig?”
“Hulp vragen is sterk, daarmee zorg ik voor mezelf en de kinderen”
Geef je brein wat extra liefde, in de vorm van helpende activiteiten
Er vaker op uit gaan met bijv. je partner
Lunchen buiten de deur
Een rustgevende wandeling maken
Op date met jezelf, bijvoorbeeld een nachtje weg
Jezelf trakteren, door geld aan jezelf uit te geven
Sporten, binnen of buiten
En natuurlijk: durven vertrouwen op (en genieten van) een oppas
Een eeuwige zoektocht, maar we zijn onderweg
We eindigen bij het begin: kan ik moeder zijn - en ook nog ‘gewoon’ Kimberley? Da’s een complexe vraag. Je moet antwoord kunnen geven op wie je bent als moeder - en wie je bent als persoon los daarvan. Ik vind het lastig om te zeggen wie ik ben. Dat voelt toch een beetje als een zoektocht waar ik middenin zit. Wat ik wél weet? Dat ik moeder kan zijn en tegelijkertijd mag luisteren naar mijn eigen behoeften. Dat dit stukje van mij ruimte verdient. En dat die twee hand-in-hand kunnen gaan. In die zin durf ik dus wel te zeggen dat moeder + Kimberley naast elkaar kunnen bestaan. Maar de complete omschrijving en gebruiksaanwijzing van Kimberley als persoon? Die ben ik nog lekker aan het uitpluizen. Op mijn eigen tempo - en met een goede scheut zelfliefde. Steeds een beetje meer. 🙂
GevoelsRijke afsluiter: van moeder tot moeder: we zijn goed zoals we zijn - en éxtra leuk als we gelukkig zijn. Een groot deel van je geluk zit in je kinderen, maar vergeet ook niet dat een ander groot deel van je geluk van binnen zit. In jóuw behoeften, jóuw verlangens en jóuw gevoelens. Verdien jij wat extra zelfliefde? Dan wil ik je bij deze uitdagen elke dag ten minste één behoefte van jezelf te vervullen. Of dat nu het bewust genieten van een kop thee is, het extra lang douchen of het maken van een wandeling. En áls die saboteur dan begint te schreeuwen, onthoud dan: je bent meer dan alleen moeder. Je bent ook nog jezelf - en die mag gezien worden. You’ve got this, moeder én mens. Samen staan we sterker!
