‘Luie’ ouders: verzamelen! Dit is een ode aan jullie…

Hey jij daar: ouder die zijn/haar kind de ruimte geeft om te vallen én weer op te staan. Creativiteit te ontwikkelen én in te zetten. De wereld te ontdekken én persoonlijk te groeien. Bedankt dat je zo nu en dan die ‘luie donder’ uithangt. Je kind het mooiste geeft wat deze mag ontvangen: liefde, vertrouwen en vrijheid. Nope: het zijn van zo’n ‘luie donder’ heeft niets te maken met het uit het raam kieperen van je opvoeding. Het is het verhaal van een stapje terug doen, om zo verder vooruit te komen. Vliegen de vraagtekens je om de horen? Dan is dit jouw signaal om door te lezen…

Fouten maken? Vervelen? Dé horror

De agenda chronisch volstouwen, 24/7 de hulplijnen uithangen, obstakels zoveel mogelijk wegnemen en dingen uitleggen in de niet-te-stoppen-stand. Wat ik veel tegenkom is dat ouders er álles aan doen om hun kinderen ‘tegemoet te komen’. Want stel je voor dat je kind zich verveelt. Dat ‘ie tegen een probleem aanloopt. Even niet weet wat ‘ie moet doen. Of erger nog: zélf moet uitvogelen wat de volgende stap wordt. Dé horror! Oké: dit nemen we natuurlijk met een flinke korrel zout. Wist je namelijk dat ‘t zelf uitvogelen van situaties (wat dus niet altijd problemen zijn, overbezorgde ouders ;-)) niet alleen het oplossend vermogen van je kind stimuleert, maar ook de creativiteit en zelfstandigheid? Ja: en dat allemaal door niet continu in te grijpen, je ‘clownspak’ aan te trekken of klaar te staan met een ronkende auto, om zoon- of dochterlief naar het volgende uitje te escorteren.

‘Achterover leunen’ stimuleert zelfstandigheid en creativiteit

Je kind ‘tegemoet komen’ is in zekere zin dus een eigen invulling. Eentje die we bekijken door de ogen van ‘perfecte ouders’. Een vader of moeder die het áltijd ‘goed’ wil doen - en zijn of haar kids zoveel mogelijk wil ontzien, vermaken, behoeden en leren. Bekijk je ‘tegemoet komen’ door de ogen van een kind, dan is zo nu en dan achterover leunen een logisch antwoord. Want wat is er mooier voor een kind om zelf te leren? Zelf fouten te maken? En dus ook zelf met een oplossing te komen? Zelf buiten te spelen, zelf de hort op te gaan en zelf avonturen te beleven (de zogenaamde ‘scharrelkids’)? Op het moment dat je als ouder bijspringt, ontneem je eigenlijk de kans om eigen maniertjes te ontwikkelen. Sterker nog: dat creatieve brein krijgt niet eens de kans om aan de slag te gaan. En dat terwijl kids de meest creatieve wezentjes onder ons zijn. Ze verdienen het om dit te kunnen uiten. Net zoals dat wij ouders het verdienen om te genieten van dat oh-zo-verdiende rustmomentje. Of twee. Of drie…

Loslaten, vertrouwen, vrijlaten

Klopt, meer rustmomentjes voor jou als ouder. Maar… vergis je niet. 'Lui Ouderschap’ is stiekem ook heel hard werken. Misschien niet in de zin van ‘klaarstaan, bijspringen en vermaken’, maar wel in de zin van ‘loslaten, vertrouwen en vrijlaten’. Vooral mentaal hard aan de bak dus, waarbij je jouw beeld van ‘perfectie’ zal moeten loslaten. Je kind niet continu de hand toereiken, maar even lekker gaan zitten op die drukke handen van je. Ik weet ‘t: dat kan onwennig voelen - en gaat misschien tegen je natuur in. Zo rende ik met kind #1 enthousiast en vol verwachting achter de fiets aan, om hem te leren fietsen. Bij kind #2 en #3 heb ik dit losgelaten. Ik gaf ze zelf de controle om te beslissen wanneer ze dit wilden leren. Dit gebeurde toen ze groot genoeg waren - en vervolgens vrijwel meteen wegreden. Hoe mooi wil je het hebben? Nog een paar voorbeelden:

• Het lost zich vanzelf op
  Onze oudste wilde niets anders dan schoenen met klitteband aan. Ja, hij heeft leren strikken, maar wilde dit eigenlijk niet. Waarom zouden we dan kiezen voor schoenen met veters? Inmiddels is hij op een leeftijd dat er steeds minder klittebandschoenen zijn. En wat blijkt? Opeens zijn die schoenen met veters wél een optie.

• ‘Meedoen’ zonder mee te doen
  Spelen met onze kids? Af en toe, maar wel weinig. Soms help ik met iets op te zetten, om vervolgens weer een stapje terug te doen. Geloof me: toekijken hoe je kids spelen is hartstikke leuk. Da's ook betrokken zijn, zonder je ermee te bemoeien. De constatering? (mijn) kids vermaken zich er niet minder om. Misschien zelfs méér.

• Van noodkreet naar zelf oplossen
  Hoor je voor de zoveelste keer een ‘noodkreet’ van je kind? Je weet wel: omdat iets niet lukt? Laat hem/haar ‘t eerst zelf proberen. Het is verbazingwekkend hoeveel doorzettingsvermogen kids hebben. Ook: als je ingrijpt, ondermijn je zelfstandigheid.

• Geleefd worden Leven in het moment
  Die bomvolle agenda met muziek- en sportlessen, speelafspraakjes en bezoekjes aan (pret)parken? Leuk hoor, maar voor wie doen we het eigenlijk? In ons gezin zijn we hiermee gestopt. We zijn selectiever geworden in het vullen van die agenda. Sterker nog: het liefst houden we ‘m lekker open. Iets met ‘leven in het moment’...

Een luie ouder zorgt voor een niet-lui kind

Of je nu je kind wilt helpen, iets sneller voor elkaar wilt krijgen, het goede voorbeeld wilt geven of je schuldig voelt als je niét bijspringt: er is altijd een logische en goed bedoelde verklaring te vinden. Je wilt de ‘beste’ opvoeding in de strijd gooien, om zo je kind zo mooi mogelijk op te laten groeien. En toegegeven: die controle is stiekem ook erg fijn. Gevoelsmatig verklein je het maken van fouten en weet je wat je kan verwachten. Toch heeft het ‘lui’ zijn niet alleen als voordeel dat jijzelf vaker geniet van rustmomentjes. Stel je bijvoorbeeld eens voor: de jaren verstrijken. Je hebt je zoon of dochter altijd zo veel mogelijk geholpen en ook vervulde je met vlag en wimpel de rol van animatieteam. Totdat je kind…

• In die lege speeltuin staat en niet weet hoe hij/zij alleen moet spelen  (‘Want mama/papa is er altijd om met mij te spelen’)

• Voor een uitdaging staat en de handdoek in de ring gooit (‘Want mama/papa komt uiteindelijk toch wel om het op te lossen’)

• Onrustig en onzeker wordt als er even niks te doen is (‘Want thuis hebben we altijd wat leuks te doen’)

Yep, er ontstaat een bepaalde vorm van afhankelijkheid. Een bepaalde mate van luiheid. Eentje die jij notabene zelf hebt gecreëerd. En da’s zonde: want iets aanleren is makkelijker dan het afleren ervan. Hoe mooi is het als jij dit voor kan zijn? Je jouw kind de ruimte geeft om die onafhankelijkheid en zelfstandigheid te ontwikkelen? Dat geeft jóu rust - en je kind handvatten voor de toekomst. Ik zeg: win-win.

Lekker lui reminder: de LLL-formule

Tot slot: als ouders zijn we geneigd de ‘beste’ versie van onszelf aan onze kids te laten zien. Eentje die alles onder controle heeft, alles snapt en alles aankan. Toch zie ik het juist als een kunst als je jouw pure zelf durft te zijn. Oké te zijn met ‘we zien wel hoe het loopt’. En dus niet een krampachtige variant die continu op standje ‘aan’ staat. Wist je dat je kids hiermee juist het gevoel kan geven dat ze niet goed genoeg zijn? Dat het altijd maar beter, groter, gekker of leuker kan? Voel jij je prettig (= jezelf), dan is de kans groot dat je kind dit overneemt. Dat betekent dat als jij je eigen leven zo oprecht mogelijk leeft, je dit als mooi voorbeeld meegeeft aan je kind. Gevalletje ‘LLL’ dus: de Lat een stukje Lager Leggen. Wedden dat het jou, maar ook je kind een stuk blijer maakt? 🙂

GevoelsRijke afsluiter: dit schrijven is niet alleen een ode aan luie donders, maar ook aan luie donders to be. Zij die meer aan zichzelf (gaan) denken, maar ook aan hun kids. Zet de rem eens op voortdurend ingrijpen, stop eens met het volproppen van die agenda en zeg eens ‘vaarwel’ tegen het continu strooien met wijze lessen. Ik durf te beloven dat je kind zich (uiteindelijk) ontpopt tot een zelfstandig wezentje dat zelf leert, zijn/haar creativiteit gebruikt en in oplossingen denkt. Vallen en opstaan dus. Niet alleen letterlijk, maar ook figuurlijk. Tsja, dan ligt die (spreekwoordelijke) schaafwond maar op de loer. Want laten we eerlijk zijn: hielden wij vroeger aan de leukste en meest leerzame avonturen zelf ook geen wondjes over? It’s time to chill, baby! Ga je met me mee?