Bas Geboers
01/23/2025
2

Van vader tot vader: gun het jezelf (en je kind) om onzeker te zijn

01/23/2025
2

“Tuurlijk, iedereen mag onzeker zijn!” en “onzekerheid onder mannen? Da’s heel normaal!”. In de Westerse samenleving moedigen we elkaar aan om kwetsbaar te zijn. Zoomen we in op mannen - vaders in dit geval - dan lijkt deze support ook te groeien. Toch is de diepere vraag niet of je het je omgeving gunt, maar jezélf. Is er ruimte om jouw eigen onzekerheid te ervaren? Mag je deze emotie van jezelf voelen? Ohja, verrassing: geen Kimberley-perspectief vandaag, wél dat van Bas. Vader van drie kinderen en… man van - jawel - Kimberley. ;-) Een mannelijk perspectief voor mannen die óók nog vader zijn - en af en toe onzeker.

Man, wat een verwachtingen

Ik, Bas dus,  moet eerlijk bekennen dat ik ergens best onzeker (ha, daar is ‘ie al) was om dit topic open en bloot bespreekbaar te maken. Het is toch spannend om je zo kwetsbaar op te stellen. Deze blog kon eerder online komen, maar heeft om deze reden wat langer op zich laten wachten. Totdat ik me realiseerde dat dit exáct is waar het om gaat. Kimberley bijvoorbeeld, stelt zich (ook hier) regelmatig kwetsbaar op. Knap en mooi vind ik het, hoe ze dat deel van zichzelf aan jullie laat zien. Als persoon dus, bijvoorbeeld in haar blog over moeder worden zonder moeder, maar ook specifiek als ouder. Reality check: ouderschap wordt gevormd door een duo, meestal vader en moeder. Twee ouderfiguren die beiden menselijk zijn, met doodnormale gevoelens. Leuk én minder leuk. Want zeg nou zelf, vader die meeleest: willen wij stiekem niet de stabiele factor in het gezin zijn? Die sterke pilaar vormen? Altijd klaar kunnen staan? Man, wat een verwachtingen.


Onderzoekt bewijst: veel vaders ervaren serieuze uitdagingen

“Voor Bas is alles makkelijk”, “Bij Bas gaat alles vanzelf” en “Die Bas is superzelfverzekerd”. Slechts een kleine greep uit de grote vijver die ‘aannames’ heet. Dit is namelijk hoe mensen mij omschrijven, als ze afgaan op hoe ik overkom en wat ik uitstraal. Mooie complimenten natuurlijk, maar het is niet helemaal hoe de vork in de steel zit. Sterker nog: van binnen is dit absoluut niet zo. Als we het bijvoorbeeld hebben over ouderschap, verlang(de) ik een hoop van mezelf. Dat zie ik extra scherp, nu ik terugblik op bijna tien jaar vaderschap. Een periode waarin ik het aankijken van onzekerheden aanmoedigde, maar ik dit mezelf - hoe ironisch - totaal niet gunde. Want kom op: ik ben de man in het gezin, ik moet voor mijn gezin zorgen, ik ben de stabiele factor en ik mag niet falen. Herkenbaar? Dan ben je zeker niet de enige. Dat bewijst ook een uitgebreid onderzoek van BMJ Group: een wereldwijde kennisleverancier in de gezondheidszorg. De resultaten, waarin zevenendertig studies uit verschillende landen wereldwijd zijn bekeken, laten zien dat het overwegende deel van de vaders tegen serieuze uitdagingen aanloopt. De meest opvallende thema’s op een rij:

  • De partnerrelatie verandert: van minder intimiteit tot meer conflicten

  • Onzekerheid over de rol als kostwinner: ‘dit is mijn verantwoordelijkheid’

  • De meningen van buitenaf: van familie en vrienden tot omstanders

  • Gevoelens van uitsluiting: omdat de moeder-kindrelatie zo sterk is

  • Worsteling met traditionele mannelijkheidsidealen: de ‘perfecte’ man, vader, collega én vriend willen zijn


“Ik ben de man in het gezin. Ik mag niet falen”

Nu je weet dat je verre van de enige bent (best fijn, toch?), trek ik dit topic weer even naar mezelf toe. Schrijven over feiten is namelijk een, maar het persoonlijk en verdiepend maken: dat is waar de echte uitdaging ligt. Zoals omschreven legde ik mezelf behoorlijk wat druk op. Zo was ik bang om dingen verkeerd te doen, omdat Kimberley het in mijn ogen toch veel beter kon bijvoorbeeld. En zo voelde ik me regelmatig een ‘mindere’ ouder, omdat ik niet wist hoe ik met een lege batterij óók nog een leuke vader kon zijn. Die onzekerheid kon al in ‘kleine’ dingen zitten, die ikzelf dus ongewild groot maakte. Ga ik je in meenemen. Schaamte, stap opzij.

  • ‘Broodtrommelperfectie’
    Het klinkt misschien gek, maar ik wilde nooit de broodtrommels voor de kinderen klaarmaken. Kimberley doet dit namelijk zo goed. Nootjes, wat lekkers, precies genoeg. Alles wat onze kinderen nodig hebben, maar wel op zo’n manier dat het eruitziet als een feestje. Maak ik een broodtrommel klaar? Dan maak ik bij wijze van een boterham met pindakaas en doe ik er een zakje omheen, basta. Het ‘goed’ doen? Dat kon ik in mijn ogen niet. Hallo, onzekerheid.

  • M’n partner die wél rust en aandacht heeft - ook na een drukke dag
    Ik heb een drukke baan, waarin ik veel op pad ben en sociaal ‘aan’ sta. Heb ik een lange dag gewerkt en veel vergaderd? Dan vind ik het lastig om daarna ook nog de juiste hoeveelheid rust en aandacht voor mijn kinderen op te brengen. In ieder geval niet de hoeveelheid die ik zou willen geven. Kimberley kan dat op zo’n moment wel, wat superfijn is. Toch kan ik het gevoel krijgen tekort te schieten. Niet aan mijn eigen maatstaven te voldoen. Daar is ‘ie weer: onzekerheid.


Realisatiemoment #1: het gaat niet om die broodtrommel

Even terug naar die ‘perfecte’ broodtrommel, want inmiddels weet ik dat het daar natuurlijk helemaal niet om gaat. Mijn (en jouw) kinderen zijn namelijk in de kern helemaal niet bezig met de inhoud, hoe perfect deze eruit ziet. Het gaat erom dat je als vader toch die broodtrommel maakt, ook al denk je dat je dit niet goed genoeg doet. Het gaat om de intentie achter de handeling. De oprechte aandacht. Dat je kind zich gezien voelt. Wat ik op zo’n moment denk, heeft niks te maken met wat mijn kinderen vinden. Het is mijn onzekerheid, geprojecteerd op een simpele broodtrommel - waardoor er dus een kans op verbinding verloren is gegaan. Zo gek kan het gaan, mannen. ;-)


Realisatiemoment #2: je kids altijd 100% geven is niet realistisch

Uit het raam met die perfecte broodtrommel, maar ook met het verlangen om je kinderen élk moment te kunnen geven wat ze nodig hebben. Ja, ik heb een drukke baan en ja, soms is mijn batterij gewoon leeg. Kom ik na zo’n drukke dag thuis en vragen mijn kinderen logischerwijs om aandacht? Dan weet ik dat ik het lastig vind om mijn emoties te reguleren. Wat mij helpt is om het even te laten bezinken. Een uurtje ofzo, als de kinderen op bed liggen en de rust is wedergekeerd. Dan klets ik er met Kimberley over. ‘Jij doet A, ik doe B, dat maakt me onzeker’. Dat is vaak de enige boodschap. Het hoeft niet opgelost te worden, ik verlang niet van Kimberley dat ze minder presteert zodat ik me beter voel. Het gaat erom dat je je gevoelens in je relatie kan benoemen. Echt waar: ik heb geleerd dat dit een wereld van verschil maakt. Als je het deelt, dan scheelt het immers de helft. Over dat praten gesproken: ik leerde dat het ook helpt om het met de kinderen te delen. Natuurlijk wel in een bepaalde mate. Álles wat je voelt delen is niet handig, ze moeten jou en je gevoel niet gaan dragen, dat is niet gezond. Wel helpt het mij om uit te leggen wat ik voel. Dan snappen zij waarom ik het ene moment wat meer kan hebben dan het andere. Voorbeeld:

“Lieverd, ik heb een zware dag gehad,
ik heb hier nu geen geduld voor. Het lukt eventjes niet.
Dat ligt niet aan jou, maar aan mij.
Daarom neem ik afstand en neemt
mama het even over.”

Leren door te ondergaan

Nu je dit leest, kom ik misschien heel ‘wijs’ over, maar laten we het vooral realistisch houden. Ik heb dit moeten leren door het te ondergaan, en ik onderga het nog steeds. Dealen met onzekerheden begint bij inzicht krijgen, waarna je er continu aan moet blijven werken. Het zijn patronen die je niet een, twee, drie doorbreekt. Nog steeds voel ik die drukkende emoties en kan ik overvallen worden door onzekerheid. Het verschil is alleen dat ik het nu herken én het bespreekbaar maak met Kimberley - en nu ook met jullie. Een belangrijk onderdeel waarmee je de eerste stap zet naar duurzame verandering. Dankjewel dus, daarvoor. Ik vind namelijk steeds meer mannen in mijn omgeving waar ik dit mee kan bespreken en gun jou die ook. Weet wel: soms zet de ander die stap niet en is het aan jou om dit te doen. Blijf dus goed aanvoelen waar je behoeften liggen en laat je niet tegenhouden door… onzekerheid. ;-)


Onzekerheid overboord! Doe je een gek dansje mee?

Oké, weer even terug naar jou. Je bent nog steeds aan het lezen, dus de kans is groot dat je zaken herkent. Kijkend naar het onderzoek waarover ik eerder schreef, is het aannemelijk dat je je misschien ook iets te veel van je omgeving aantrekt. Heb je bijvoorbeeld weleens gek gedanst of gehuppeld met je zoon of dochter? En dan niet perse binnen de vertrouwde vier muren van je huis, maar ‘open en bloot’ op straat? En dan bedoel ik zonder schaamte - inclusief gekke bekken? Ja? Super, blijf dat vooral doen! Nee? dan wil ik je uitdagen daar per vandaag verandering in te brengen. Nee, je hoeft je kind niet abrupt mee naar buiten te sleuren voor een ongewilde danssessie, maar je kan dit wél spontaan inzetten als het moment zich daarvoor leent. Ziet het er gek uit? Nou en. Kijken omstanders? Boeiend. Hoor je gelach? So what. Zal ik je eens wat verklappen: niets is mooier dan een gezin plezier zien hebben, zonder zich begrensd te voelen. Zal ik je nog iets veel mooiers verklappen? Dat is niet eens waar het uiteindelijk om gaat (hoe leuk andermans mening ook is). Het gaat erom dat jullie het leuk hebben. Jij samen bent met jouw kinderen. Je aandacht voor ze hebt en laat zien dat schaamte nooit nodig is. Want, zoals Kimberley heel vaak benadrukt in haar blogs: wij ouders zijn het goede voorbeeld voor onze kinderen. Oftewel: stel jezelf de vraag: ‘Welke vader wil ik voor mijn kinderen zijn?’. Het voor jou zékere antwoord volgt dan vanzelf. 


GevoelsRijke afsluiter: wij vaders zijn nét mensen. ;-) Onzekerheden, schaamte, bang om fouten te maken, veel van onszelf verlangen. Gevoelens die er allemaal bijhoren - en waar we ons niet voor hoeven te schamen. Wel wil ik je meegeven om je niet te laten beperken door eigen overtuigingen of meningen van anderen. Om jezelf te bevrijden van deze onnodige last. Onze kinderen willen gewoon dat we er zijn. Écht zijn. Met oprechte aandacht en onvoorwaardelijke liefde. Wat wij denken, is niet wat zij denken. En wat wij voelen, is niet wat zij voelen. Geef je onzekerheden de ruimte, praat erover, kijk ze aan en leer ervan. Elke dag opnieuw. Neem het van mij aan: je kinderen zullen je dankbaar zijn. Nu, in dit moment, maar ook later: als ze die mooie GevoelsRijke volwassenen zijn. 



Reacties
Categorieën