Hulp in het ouderschap? ‘Nee joh, doe ik zelf wel!’

Hey jij daar, ouder. Heb jij soms ook dat duiveltje op je schouder zitten dat fluistert: “Hulp vragen? Doe effe normaal! Dit kan jij príma zelf.” Ja? Dan is deze blog voor jou. Je bent hier namelijk niet alleen in. Sterker nog: het zijn gevoelens waarmee ikzelf, maar ook de ouders waarmee ik werk, kamp. Tijd om er extra aandacht aan te geven. De uitspraak ‘vele handen maken licht werk’ is namelijk niet voor niets een ding. Om nog maar te zwijgen over oerdriften en cultuurverschillen... Ik neem je mee!

Mijn confronterende spiegel

Hulp vragen én accepteren? Het was niet mijn grootste talent, maar ik word er gelukkig wel steeds beter in. Toch breekt hier en daar nog steeds dat ‘stemmetje’ door dat zegt dat ik het zelf moet kunnen… zéker als het om de opvoeding van mijn kids gaat. Ik heb namelijk zelf voor het ouderschap gekozen, toch? En als anderen het zo goed ‘alleen’ kunnen, dan geldt dat ook voor mij, right? Een interessant onderwerp, waarin ik laatst weer een lekkere spiegel voor m’n kop kreeg. Mijn man is namelijk regelmatig voor zijn werk een aantal nachtjes in het buitenland, waardoor ik er alleen voor sta met onze drie kids en hond. Heel eerlijk? Vind ik best pittig. En alsof dat nog niet lastig genoeg is, ga ik óók nog oordelen over dat gevoel. Een kijkje in mijn hoofd:

• ‘Stel je niet zo aan joh! Er zijn zat ouders die er langer of zelfs altijd alleen voor staan!’

• ‘Wat voor moeder ben jij, dat je hier hulp voor vraagt?’

• ‘Faal, faal, faal. Serieus?! Doe normaal, pak jezelf bij elkaar en regel het zélf!”

“Maar het zijn toch míjn kinderen?”

Wat blijkt? Ik ben zeker niet de enige met deze hinderlijke gedachten. Integendeel! Zo gaf een andere ouder bij me aan dat haar man in de horeca werkt en ‘s avonds vaak weg is. Voor haar is het op die momenten lastig om een oppas in te schakelen. Ook: “Waarom zou ik de kinderen wegbrengen, als ik zelf thuis ben?” Weer een andere ouder vertelt me dat ze alleenstaand is en heel veel baat heeft bij een helpende hand. Maar…. (yep, daar is ‘ie weer) er soms alsnog mee worstelt. “Want het zijn toch mijn kinderen, niet die van een ander?” 

Valkuilen: van te streng zijn tot ‘afkijken bij’

Hé, da’s interessant: voedsel voor mijn brein! Want waar komen deze gevoelens eigenlijk vandaan? En wat zijn de ‘valkuilen’ waar ik, maar ook andere ouders, ongewild intrappen? Vaak ligt het in de basis dat je te streng bent voor jezelf. Verlangt dat je het allemaal hoort te kunnen. Het ouderschap is immers niet iets wat jij hebt uitgevonden. Sterker nog: het is iets dat bij het leven hoort - je om je heen overal ziet. In je straat, op het schoolplein, tijdens je dagelijkse boodschap en in je vriendengroep. Dat brengt me meteen bij punt twee: het afkijken bij anderen. Want eerlijk: hoe vaak betrap jij jezelf er wel niet op dat je een blik werpt op dat gezin en jezelf afvraagt: ‘hoe dóen ze het toch?’. Herkenbaar? Geef jezelf dan altijd de ruimte om over dit gevoel na te denken. En realiseer je ook: alles wat je ziet is eenzijdige belichting. Het is een momentopname. Het is niet dé realiteit. Het is ook niet goed of fout, net zoals dat jouw opvoeding niet goed of fout is. Iedereen doet het op zijn eigen manier en da’s helemaal prima. Sterker nog: elke ouder en elk kind zijn uniek, dan is het ook niet gek dat de opvoeding hierin ‘meebeweegt’. Dat te streng zijn voor jezelf - of bepaalde verwachtingen hebben, kan ook samenhangen met je eigen opvoeding; met de normen en waarden die je hebt meegekregen. Ook kan het gekoppeld zitten aan dingen die je hebt meegemaakt (‘dit ga ik anders doen met mijn kids!’) of de dingen die je om je heen ziet. Vergeet ook de impact van social media niet, waarin we vooral de mooie, leuke en ‘perfecte’ kanten te zien krijgen. Niet de waarheid, wel wat op beeld komt.

Oergevoel & cultuurverschillen 

Voor een ander interessant gegeven ‘reizen’ we terug naar de oertijd. De periode van stammen, leven in groepen en sámenwerken. Wij mensen zijn niet gemaakt om het alleen te doen; te leven binnen vier muren; te leunen op één gezin. De uitspraak ‘It takes a village to raise a child’ is hier een mooie en bekende uitspraak in. Toch is het opvallend dat er van die village spirit nog maar weinig over is. Kunnen we hier juist niet heel veel van leren? Oké, terug naar het nu: naar verschillen in culturen. Wij westerlingen bijvoorbeeld, zijn relatief individualistisch ingesteld. Vinden het heel ‘normaal’ om het bijna allemaal zelf te doen. Een mooi voorbeeld hiervan is ‘onze’ kraamtijd van tien dagen, terwijl de ‘postpartumzorg’ in andere culturen een stuk intensiever doorgetrokken wordt. vrouwen in India bijvoorbeeld, móeten vijfenveertig dagen binnen blijven. En ook in China, Panama en El Salvador blijven vrouwen minimaal een maand in huis. Familie neemt huishoudelijke taken over, zodat de zwangere vrouw haar voetjes omhoog kan gooien. In het kader van meerzijdige belichting is het ook goed om te benoemen dat in andere landen het stukje ‘kraamzorg’ helemaal niet bekend is. Lang verhaal kort: diepgewortelde dingen als cultuur kunnen invloed hebben op hoe je als ouders de opvoeding ingaat en oppakt. 

Hulp vragen: van valkuilen naar voordelen

Weer even over die eerder benoemde hersenspinsels van jou en mij. Want hoe schel en overheersend deze ‘stemmetjes’ ook kunnen zijn, inmiddels zit er op mijn andere schouder juist een engeltje met een zachte, liefhebbende stem. Een supporter die mij aanmoedigt niet te luisteren naar die hinderlijke gedachten, maar juist wat liever voor mezelf te zijn. Want: als ik goed voor mezelf zorg, zorg ik ook goed voor mijn kinderen. En als je ‘m zo bekijkt - het doortrekt naar je kids - kan je het makkelijker gaan zien als een groeiproces. And so I did! Yep, ik ben om hulp gaan vragen toen mijn man een paar weken in het buitenland was. Zo stapte ik naar mijn ‘pleegschoonzusje’ met de vraag of ze kon bijspringen. Niet alleen zodat ik kon sporten (oppassen), maar ook voor de gezelligheid (blijven slapen). Wat ik ervaarde?

• Ontspanning, want tijd om te sporten

• Rust, want extra handen in het avondritueel

• Rust #2: want terwijl ik de hond uitlaat, is iemand bij m’n kids

• Rust #3: want regelmatig vraagt ze uit zichzelf of ze ergens mee kan helpen

• Een fijne opstart van de dag, want ‘s ochtends wandelde zij met onze hond

• Ruimte voor verbinding,want samen staan we sterker 

En kids? Die vinden die hulp stiekem vet cool!

Vaak zijn we streng voor onszelf, omdat we denken dat dit beter uitpakt voor onze kinderen. Maar… niets is minder waar. Sterker nog: heel veel kids vinden het juist leuk om dat ene nachtje bij opa en oma te logeren, een dag met die oppas de hort op te gaan of te spelen bij dat vriendje. Laten we ook niet vergeten dat het onwijs goed is voor hun sociale ontwikkeling, om van die diversiteit te ‘proeven’. Dus… de volgende keer dat je hersenspinsels weer een strenge afslag nemen, denk daar dan eens aan. En aan het groeiproces wat elke betrokken partij hierdoor doormaakt. Jij als ouder, maar ook je kind komt er met extra ‘groeistof’ uit. I mean: hoe mooi en waardevol is dat?

GevoelsRijke afsluiter: heb je last van hinderlijke gedachten die jou vertellen dat hulp vragen zwak is? Probeer er dan niet over te oordelen. Sta er eens bij stil en zoek uit waar het vandaan komt. Ook: weet dat je er niet alleen in bent - en dat hulp vragen iets heel moois is. Je investeert niet alleen in je persoonlijke en ouderlijke groei, maar ook in de groei van je kids. Heb je geen netwerk waar je op terug kan terugvallen? Kijk dan eens op www.buurtgezinnen.nl Want écht: iedereen verdient een helpende hand, ook jij.