Hoe jouw manier van praten frustratie bij je peuter vermindert

Peuters zitten in een snelkookpan van ontwikkeling. Er gebeurt intens veel tegelijk, waardoor ze zelf vaak niet kunnen bijhouden wat er gaande is. Ze testen veel uit, hebben enorme stemmingswisselingen en driftbuien. Het zijn kleine mensen die snel ontregeld raken door die snelkookpan van ontwikkeling. Ze willen van alles, maar heel veel lukt nog niet. Niet gek dat dat frustrerend is toch?

Janet Lansbury geeft enkele concrete tips waar je op kunt letten in je communicatie met peuters. Ik deel ze graag met je.

Praat normaal

Als we kinderen willen leren hoe wij zelf praten, moeten we ook onze taal gebruiken. Praat dus niet als een baby en spreek met hele zinnen. Wat je wel kan doen is je zinnen iets korter maken, langzamer praten en wat meer pauzes nemen. Daarmee geef je je peuter de kans om de informatie te verwerken.

Maak van je NEE een JA

Het woord NEE roept nogal wat weerstand op. Juist interessant om het dan wel te doen voor de gemiddelde peuter. Beter dus om de aandacht te leggen op de JA. Wat mag er wel, wanneer mag iets wel, op welke manier mag iets wel. Werkt dat altijd? Waarschijnlijk niet. Een veelvoorkomend voorbeeld is dat je peuter je aandacht vraagt als je met iemand zit te praten. ‘Lieverd, ik merk dat je een reactie van me wilt. Als ik klaar ben met praten luister ik met volle aandacht naar je. Geef me nog drie minuutjes.’, waarna je doorgaat met je gesprek. Hou wel rekening met de aandachtspanne van een peuter, 10 minuten wachten is wat veel gevraagd.

Geef keuzes

Zelluf doen! Dat is een beetje de basishouding van peuters. Door ze een keuze te geven geef je hen regie. ‘Leg jij het speelgoed in de kast of zal ik het doen?’ of ‘Ik zie dat je nog lekker aan het spelen bent. Zullen we je luier nu verschonen of over vijf minuten?’ Vaak is kiezen tussen twee simpele dingen voldoende voor een peuter. Maar let op, een grote vraag als ‘wat wil je eten vanavond?’ kan lastig zijn.

Erkennen

Erkenning geven is vaak zo helpend, omdat het tegemoet komt aan een hele belangrijke behoefte: zich begrepen voelen. Zeker bij alles wat er niet lukt en voor frustratie zorgt is het zo fijn om te ervaren dat er tenminste iemand is die je begrijpt. Hoe dat klinkt? ‘Aargh, lastig om je broek aan te krijgen. Ik zie hoe goed je aan het proberen bent.’

Zeker als er iets niet gebeurt volgens plan van je peuter kan erkenning voor verzachting zorgen. ‘Je wil nog heel graag langer opblijven, maar ik ga je nu naar bed brengen. Ik snap dat het super jammer is.’

Ook de wensen van je peuter erkennen is heel fijn voor je peuter, misschien wel juist bij de meest onredelijke wensen. ‘Je wilt het liefst over straat rennen. Dat vind ik niet goed.’

En weetje, juist tijdens de moeilijke momenten is het moeilijk om te erkennen vanuit het perspectief van je kind. Maar steeds als dat lukt ben je bezig met het bouwen van een belangrijke fundering voor jullie onderlinge band. Erkenning geven zorgt ervoor dat je peuter zich begrepen voelt. Hij zal jouw empathie ervaren, naast je grenzen. Je peuter zal nog steeds tegenwerken, huilen, klagen of boos worden. Maar hij zal zich ook gesteund voelen.

Bron: No Bad Kids – Toddler Discipline Without Shame van Janet Lansbury